Τα προγράμματα εκπαίδευσης του διδακτικού προσωπικού έχουν τις δύο τελευταίες δεκαετίες αποτελέσει αντικείμενο έντονης θεωρητικής αντιπαράθεσης και συστηματικής έρευνας. Μέρος από τις ερευνητικές μελέτες αναφέρεται στις πρακτικές ασκήσεις (παρακολουθήσεις και διδασκαλίες), που προβλέπουν όλα σχεδόν τα προγράμματα ασχέτως προσανατολισμού. Το γενικό συμπέρασμα των παραπάνω ερευνών είναι ότι οι περισσότεροι φοιτητές μέσα από τα θεωρητικά μαθήματα των παιδαγωγικών σχολών αναπτύσσουν θετική στάση για τις ατομικές ανάγκες και διαφορές των μαθητών και θεωρητικά υιοθετούν το συμμετοχικό στυλ διδασκαλίας, που προϋποθέτει ενεργοποίηση των μαθητών και αποκέντρωση της δασκαλικής εξουσίας προς την οργανωμένη μαθητική ομάδα. Τις μαθητοκεντρικές στάσεις και θεωρήσεις οι φοιτητές τις εκδηλώνουν κατά τη φάση των παρακολουθήσεων δειγματικών διδασκαλιών, οπότε ταυτίζονται ψυχολογικά περισσότερο με τους μαθητές παρά με τον εκπαιδευτικό της τάξης και βλέπουν τη διδασκαλία από την οπτική γωνία των μαθητών και όχι του εκπαιδευτικού.