ου ∆ηµήτρη Γερµανού

(Καθηγητής Τµήµατος Επιστηµών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης ΑΠΘ)

∆ηµοσιεύθηκε στο Χατζηκαµάρη, Π., Κοκκίδου, Μ. (επιµ.), (2004).

Το παιχνίδι στην εκπαιδευτική διαδικασία. Θεσσαλονίκη: University Studio Press.

ΜΙΑ ∆ΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ∆ΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ

Το παιδί παίζει όποτε βρίσκει την ευκαιρία, στις πιο διαφορετικές, ακόµα και στις πιο αναπάντεχες συνθήκες. Ένα παιχνίδι µπορεί να ξεκινήσει προγραµµατισµένα, ύστερα από συµφωνία των παικτών, αλλά και αυθόρµητα, κάτω από την έµπνευση της στιγµής και την επίδραση των παραγόντων του υλικού και του κοινωνικού περιβάλλοντος, και να επεκταθεί σε οποιοδήποτε θέµα, µε οποιαδήποτε µορφή. Συχνά µοιάζει να είναι µια απρόβλεπτη δραστηριότητα που δεν υπακούει σε κανόνες, µε µόνη εξαίρεση τους δικούς του εσωτερικούς κανονισµούς. Μοιάζει, επίσης, να µην έχει στόχους άλλους εκτός από τη διασκέδαση και τη χαλάρωση του παιδιού που παίζει. Γι’ αυτό συχνά δε θεωρείται «σοβαρό» και, ιδίως στο ελληνικό σχολείο, αντιµετωπίζεται ως ένα αναγκαίο κακό, ένα υποχρεωτικό διάλειµµα ανάµεσα σε δυο χρόνους µάθησης, οι οποίοι αποτελούν την κατεξοχήν «χρήσιµη» παιδική δραστηριότητα. Ωστόσο, δεν είναι έτσι. Πίσω από µια φαινοµενικά άτυπη ή / και άναρχη µορφή δραστηριότητας βρίσκεται µια συνεκτική εσωτερική οργάνωση, που δίνει στο παιχνίδι ένα σαφή και ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Σύµφωνα µε τον Roger Caillois, έναν από τους πιο αξιόλογους µελετητές του θέµατος, το παιχνίδι είναι µια δραστηριότητα ελεύθερη, η οποία παύει να υπάρχει µόλις πάρει το χαρακτήρα υποχρέωσης ή ενταχθεί σε µια παραγωγική σκοπιµότητα.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το...

κείμενο του Δημήτρη Γερμανού, πατήστε εδώ